I følgje føremålsparagrafen for skulen er åndsfridom, likeverd og solidaritet verdiar som kjem til uttrykk i ulike religionar. Sidan opplæringa òg skal fremje vitskapleg tenkjemåte, som byggjer på fakta, er det grunn til å sjå kva status desse verdiane faktisk har i ulike religionar og i land som desse religionane har fått prege.
Islam har eit skilje mellom truande og ”vantru” som også definerer kva sivile rettar ein har i samfunnet. Den juridiske tradisjonen er dessutan svært kvinnediskriminerande. Ser ein på ytringsrett og trusfridom, kjem dei muslimske landa nesten utan unntak nedst på alle lister, ilag med dei verste kommunistdiktatur og andre tyranni.
Hinduismen har med sitt kastevesen ein innebygd rangorden som pregar samfunnet. Dei kastelause blir sterkt diskriminerte. India har politisk fridom, medan trusfridomen er under press frå hinduistisk nasjonalisme.
Buddhismen kan synest meir tolerant, men trua på sjelevandring, som dei har felles med hinduismen, er eit hinder for solidaritet med fattige, som ein reknar med får som fortent etter sitt førre liv.
I Japan var det ikkje shintoismen, men vestleg påverknad som gjorde slutt på føydalsystemet, og først amerikansk okkupasjon som gav ein demokratisk konstitusjon med politisk og økonomisk fridom.
Det var i den kristne kulturkrins åndsfridom, solidaritet og menneskerettar voks fram, inspirert av Det nye testamentet sin bodskap om nestekjærleik og menneskeverd. I boka ”Forsvar for rationaliteten” skriv Kai Sørlander at Jesu ord om at hans rike ikkje var av denne verda, gav rom for den frie tanke, som skapte både slike åndsverdiar og ein sekulær stat. Og den amerikanske religionssosiologen Rodney Stark rehabiliterer skolastikken frå teologisk flisespikkeri til banebrytande føresetnader for seinare humanisme, vitskap og teknikk.
Mest alle sivilisasjonar beherskar i dag det tekniske, medan berre den vestleg/kristne er prega av grunnleggjande åndsfridom og likeverd. Formuleringane i føremålsparagrafen er difor eit nytt eksempel på Orwell sitt ”newspeak”, der lygn blir gjort til sanning for å tene det politisk korrekte.
tirsdag 18. august 2009
Siste sjanse?
Ved siste årsskiftet var det 422 000 innvandrarar og 86 000 norskfødde med to innvandrarforeldre i Noreg, til saman 508 000 personar, med bakgrunn frå 214 ulike land. På grunnlag av m.a. årleg nettoinnvandring har Statistisk Sentralbyrå (SSB) fleire gonger rekna ut kor stor innvandrarbefolkninga vil bli i framtida. SSB har gradvis oppjustert prognosen over sannsynleg nettoinnvandring, frå 10 000 i 1999, 13 000 i 2002 til 16 000 i 2005, fordi den mellom kvar revisjon hadde auka meir enn berekna. Siste par åra har innvandringa vore langt høgre, men SSB reknar no med at den gradvis vil falle og på lengre sikt bli mellom 10 000 og 32 000, mest truleg kring 19 000 i året. Dette vil gi 1.7 millionar innvandrarar medrekna norskfødde barn i 2060; høgste alternativet 2.6 millionar, 1/3 av befolkninga. 1.7 millionar vil ha bakgrunn frå land utanom EU og Nord-Amerika.
Av fleire grunnar kan dette likevel vere for lågt sett. SSB tel ikkje dei som berre har ein innvandra forelder. Det er greitt. Men SSB reknar heller ikkje med dei som har fire innvandra besteforeldre, dvs etterkomarar utover 1. generasjon, sjølv om dette kan bli mange etter kvart.
SSB reknar også med at fødselsraten for innvandra kvinner frå u-land vil falle etter få år i Noreg, og at iallfall norskfødde kvinnelege etterkomarar vil ha fødselsrate godt under reproduksjonsnivået på 2.08. Det er såleis ikkje rekna med at fødselsraten vil halde seg på nivåa SSB sjølv gjev opp for åra 1990-2003, ca 3.5 for kvinner eldre enn 17 år då dei kom til Noreg, og ca 2.2 for dei som var yngre.
SSB har òg lagt til grunn at norskfødde etterkomarar frivillig sluttar å hente ektefelle frå foreldra/besteforeldra sitt heimland og i staden finn seg makar/sambuarar her til lands, gjerne med annan etnisitet enn sin eigen. Til no har omlag 3 av 4 norsk-pakistanske ungdomar gifta seg med ein frå Pakistan. Berre 1% av jentene blir gifte med etniske nordmenn.
Det er verken mogleg eller ønskjeleg å hindre all innvandring. Sjølvsagt skal vi også møte alle menneske med respekt, men av det følgjer ikkje at dei fleste frå konfliktområde eller fattigare land har krav på varig opphald og norsk statsborgarskap berre dei kjem seg hit. Ingen parti står offisielt for ein slikt syn, men dette har likevel blitt resultatet av godkjent praksis gjennom mange år. I si tid vart Jon Michelet (RV) sett på som ekstrem då han ville opne for 1 million innvandrarar. No står det politiske fleirtalet for eit regime som kan gi 3 gonger så mange innan halvannan generasjon. Meir enn 2 millionar av desse vil ha annan kultur enn vår. Ein må vere nokså naiv for ikkje å forstå at både omfanget og kulturskilnaden vil endre samfunnet vårt radikalt. Dei som med multikultur som mål går inn for ein slikt storstilt sosialt eksperiment, er dei verkeleg ekstreme, ikkje folk i Framstegspartiet. Eit spørsmål som inneber så omfattande samfunnsendringar, burde vore lagt ut til folkerøysting. No kan ein risikere at folk og kultur gradvis bli utskifta, medan både naive og ekstreme politikarar får halde fram som før. Alternativet er å stemme Framstegspartiet til dei andre partia tek til vitet.
Av fleire grunnar kan dette likevel vere for lågt sett. SSB tel ikkje dei som berre har ein innvandra forelder. Det er greitt. Men SSB reknar heller ikkje med dei som har fire innvandra besteforeldre, dvs etterkomarar utover 1. generasjon, sjølv om dette kan bli mange etter kvart.
SSB reknar også med at fødselsraten for innvandra kvinner frå u-land vil falle etter få år i Noreg, og at iallfall norskfødde kvinnelege etterkomarar vil ha fødselsrate godt under reproduksjonsnivået på 2.08. Det er såleis ikkje rekna med at fødselsraten vil halde seg på nivåa SSB sjølv gjev opp for åra 1990-2003, ca 3.5 for kvinner eldre enn 17 år då dei kom til Noreg, og ca 2.2 for dei som var yngre.
SSB har òg lagt til grunn at norskfødde etterkomarar frivillig sluttar å hente ektefelle frå foreldra/besteforeldra sitt heimland og i staden finn seg makar/sambuarar her til lands, gjerne med annan etnisitet enn sin eigen. Til no har omlag 3 av 4 norsk-pakistanske ungdomar gifta seg med ein frå Pakistan. Berre 1% av jentene blir gifte med etniske nordmenn.
Det er verken mogleg eller ønskjeleg å hindre all innvandring. Sjølvsagt skal vi også møte alle menneske med respekt, men av det følgjer ikkje at dei fleste frå konfliktområde eller fattigare land har krav på varig opphald og norsk statsborgarskap berre dei kjem seg hit. Ingen parti står offisielt for ein slikt syn, men dette har likevel blitt resultatet av godkjent praksis gjennom mange år. I si tid vart Jon Michelet (RV) sett på som ekstrem då han ville opne for 1 million innvandrarar. No står det politiske fleirtalet for eit regime som kan gi 3 gonger så mange innan halvannan generasjon. Meir enn 2 millionar av desse vil ha annan kultur enn vår. Ein må vere nokså naiv for ikkje å forstå at både omfanget og kulturskilnaden vil endre samfunnet vårt radikalt. Dei som med multikultur som mål går inn for ein slikt storstilt sosialt eksperiment, er dei verkeleg ekstreme, ikkje folk i Framstegspartiet. Eit spørsmål som inneber så omfattande samfunnsendringar, burde vore lagt ut til folkerøysting. No kan ein risikere at folk og kultur gradvis bli utskifta, medan både naive og ekstreme politikarar får halde fram som før. Alternativet er å stemme Framstegspartiet til dei andre partia tek til vitet.
Abonner på:
Innlegg (Atom)
